Grand Canyon and he said yes!

Vandaag hoeven we gelukkig onze tent weer niet af te breken, want we blijven hier nog een nachtje. We gaan vandaag een mooie wandeling maken de Canyon in. Dus vanaf de rand een pad naar beneden wandelen. We moeten dan wel oppassen, want alles wat we naar beneden lopen, moeten we ook weer naar boven lopen en het is een hele steile weg. Dat betekent dat de weg terug erg pittig is, omdat je de steile helling moet beklimmen. 
We worden om 8:30 door Charlie naar de rand van de Canyon gebracht, dat scheelt wachten op de bus.
Raynor en ik gaan vandaag de Bright angel trail lopen. Dit is 1 van de bekendste wandelroutes in the Grand Canyon. Het is een breder pad, waardoor dit beter te doen is voor ons (met onze hoogtevrees). Voordat we naar beneden wandelen, neemt Raynor nog een breakfast burrito, hmm! Het is warm vandaag en inmiddels al na 9 uur, dus we besluiten om te beginnen met onze wandeling. Na een paar meter is de diepe afgrond naast het pad toch te diep voor Raynor. Hij ziet het niet zitten om verder te gaan. 
Ik wil de wandeling super graag doen en daarom overleggen we even. Ik weet dat er langs de rand van de Canyon een mooi pad loopt wat wel 10 km verder gaat dan het stuk wat we gisteren hebben gelopen. Raynor besluit dit daarom te gaan doen.

We spreken af om rond 14 uur weer bij de camping te zijn. Dan kunnen we vanmiddag nog bijkletsen en dan weten we zeker dat het goed gaat met de ander, we hebben immers geen bereik en dan is het lastig om elkaar te laten weten dat het goed gaat. 
Raynor zwaait me uit terwijl ik moedig verder wandel. 

Het pad is steil, maar gelukkig breed genoeg dat ik geen last heb van hoogtevrees. Het uitzicht is heel gaaf, het is toch weer een andere blik op de Grand Canyon vanaf dit pad. Ik besluit tot het 1,5 mile (2,4km) rusthuis te lopen. Hier is een toilet, een watervul station en kan ik even rustig in de schaduw zitten. Ik weet namelijk dat ik straks het pad weer terug omhoog moet wandelen, en ik wil me niet vergissen in mijn eigen kracht, ik moet de top natuurlijk wel kunnen halen! Het volgende rustpunt is namelijk op 3 mile (4,8km) en ik ben bang dat dit toch iets te ver is. 
Het leuke van alleen wandelen is wel dat je veel aanspraak hebt. De andere wandelaars maken sneller een praatje en er is dan ook makkelijker de gelegenheid om elkaar op de foto te zetten met het prachtige uitzicht op de achtergrond.
Na een ruim uur (en heel veel foto's stops) kom ik aan bij het rusthuis. Ik drink en eet hier op mijn gemak wat lekkers om mijn energie niveau weer aan te vullen. 

Er wordt gezegd dat de wandeling naar boven vaak ongeveer 2x zo lang duurt als de wandeling naar beneden. Dat betekent dat ik er dan nog 2 uur over zou doen. 
Rond 10:45 begin ik aan mijn tocht terug naar boven. Het is alweer erg warm, dus ik neem regelmatig een (drink)pauze. 
Op een gegeven moment zie ik het einde van het pad in zicht komen, het is nu niet ver meer naar boven. Ook zie ik een gezin steenbokken, zo gaaf, ze lopen net naast het pad. Ik maak een paar leuke foto's. Het kleintje is energiek aan het rondrennen over de rotsen. Mama en papa vinden het maar niks met al die mensen in de buurt. Ze houden ons scherp in de gaten.

Eenmaal boven aangekomen besluit ik bij de shuttle bus halte nog even te wachten om te kijken of Raynor hiermee aankomt. Na een half uurtje in de zon heb ik hem nog steeds niet gezien en besluit ik terug te gaan naar de camping. Ik pak de shuttle bus en wie stappen daar een halte later in... Raynor en Marijn. Haha hoe toevallig dat iedereen elkaar steeds tegen komt. 
Raynor en ik besluiten samen te lunchen bij het restaurant bij de winkel. 
Ik heb eigenlijk nog zin om in de middag de andere wandeling te doen, de South kaibab trail. Ik besluit daarom terug te gaan naar de rand en nog een stukje naar beneden te lopen over dit pad. Het uitzicht is hier weer heel anders en ik geniet er natuurlijk weer heel erg van.
Het pad is wel wat smaller, dus ik heb wel meer last van mijn hoogtevrees, maar ik laat me niet tegenhouden.
Ik besluit tot het ooh aah point te lopen. Dat is ongeveer 1 mile (1,6 km) heen en 1 mile terug. Hier heb je een prachtig uitzicht over de Grand Canyon. 

Rond 17 uur ben ik terug op de camping en besluit ik nog even snel te douchen. 
Ik had eigenlijk een plan voor vandaag, maar omdat Raynor en ik elkaar nauwelijks hebben gezien vandaag is dat plannetje niet gelukt.
Na het eten vraag ik daarom of Raynor nog mee gaat om zonsondergang te kijken aan de rand van de Canyon. We lopen erheen en gaan op een bankje zitten om te genieten van het uitzicht.

Een mooi moment voor mij om de ring te pakken die al de hele vakantie in mijn tas zit. 
Daar ga ik dan op mijn knieën! Gelukkig zegt Raynor gelijk ja! 
We gaan trouwen!!

Terug op het kamp vertellen we natuurlijk meteen het leuke nieuws! We spreken wel af dat ze allemaal uitgenodigd zijn voor onze bruiloft. 
Ook vanavond hebben we dus weer iets om op te proosten.
Morgenochtend vertrekken we naar Lake Havasu. We overnachten dan echt aan een meer, dus dat wordt heerlijk zwemmen!